Wybory parlamentarne w 2023 r.

15 października 2023 r. odbyło się głosowanie, w którym Polacy wybierali 460 posłów do X kadencji Sejmu RP i 100 senatorów do XI kadencji Senatu RP przypadającej na lata 2023-2027. Frekwencja wyniosła rekordowe 74,38% i 74,31%, a wygranymi czuje się ponownie 5 wielkich bloków wyborczych, ponieważ tak jak 4 lata temu wszystkie z nich przekroczyły próg wyborczy oraz wprowadziły swoich reprezentantów do parlamentu. Przeprowadzane jednocześnie referendum okazało się natomiast niewiążące (40,91%).

Jak powszechnie wiadomo, do Sejmu dostali się przedstawiciele 5 komitetów wyborczych. To było pewne w zasadzie od początku. Co prawda pojawiały się opinie wyrażające wątpliwości wobec Trzeciej Drogi, ale były one szyte grubymi nićmi, natomiast szanse na sukces mniejszych komitetów takich jak Bezpartyjni Samorządowcy czy Polska Jest Jedna były, delikatnie mówiąc, niewielkie. Przekroczenie progu wyborczego przez 5 komitetów nie oznacza jednak, że w Sejmie mamy tylko 5 partii. W rzeczywistości jest ich kilkukrotnie więcej. Ile dokładnie?

Pierwsza trudność, jaką napotykamy podczas próby odpowiedzi na to pytanie, to ustalenie naszych priorytetów. Liczymy tylko zarejestrowane partie polityczne, czy również frakcje takie jak OdNowa RP czy Konserwatyści z Trzeciej Drogi? A jeśli zdecydowaliśmy się na zarejestrowane partie, to czy wliczamy w to wydmuszki pokroju Konfederacji Wolność i Niepodległość i satelity AgroUnii? Mnie znacznie bliżej jest do podejścia pierwszego, bo czasem to, co nie istnieje na papierze, jest bardziej prawdziwe od tego, co na papierze jest.

Druga trudność to posłowie formalnie bezpartyjni. Czy można przypisać ich do danej partii? Czy raczej podkreślać ich bezpartyjność, co utrudnia zrozumienie realnego układu sił w klubie? Moim zdaniem… to zależy. Poniżej przedstawię autorską analizę przynależności partyjnych (zarówno członkostwa, jak i luźniejszych powiązań) w Sejmie X kadencji. Nie pokrywa się ona z innymi listami, które można znaleźć w Internecie. Niektóre decyzje są dyskusyjne i w komentarzach można się z nimi spierać, ale uważam, że spis ten jest lepszy od tych, w których Paweł Kukiz jest bezpartyjny. Przejdźmy zatem do rzeczy.

---

ZJEDNOCZONA PRAWICA: 194

Na pierwszy ogień idą „zwycięzcy” wyborów, czyli obóz Zjednoczonej Prawicy startujący pod mylącym szyldem KW Prawo i Sprawiedliwość. W skład koalicji wchodzą 4 partie, 2 grupy partiami niebędące oraz posłowie bezpartyjni, których – uwaga, pierwsza kontrowersja – przypisałem do PiS, o ile nie mieli powiązań z innymi ugrupowaniami. Bo czy dla kogoś ma znaczenie formalna bezpartyjność Małgorzaty Wassermann albo prezydenckich ministrów Andrzeja Dudy? Nawet jeśli nie należą do PiS formalnie, to są co najmniej „PiS affiliated” z angielskiego, wzorem swojego prezydenta. Teraz przejdziemy do 5 najpopularniejszych kandydatów całego komitetu, a następnie do list posłów każdej frakcji z wyszczególnieniem jednego najpopularniejszego (czasem najpopularniejszy bywa jedynym).

Ogólne top 5 kandydatów:

1. Jarosław Kaczyński (PiS/Kielce): 177 228
2. Piotr Gliński (PiS/Warszawa): 135 339
3. Mariusz Błaszczak (PiS/Podwarszawa): 127 578
4. Małgorzata Wassermann (PiS/Kraków): 125 786
5. Przemysław Czarnek (PiS/Lublin): 121 686

Prawo i Sprawiedliwość: 163
(Jarosław Kaczyński, Kielce – 177 228)
Ze względu na wysoką liczbę posłów oraz całkowicie nieplanktonowy charakter partii, wymienienie wszystkich polityków tym razem pominę. Do PiS przypisałem po prostu wszystkich, których nie uwzględniłem poniżej.

Suwerenna Polska: 18
(Zbigniew Ziobro, Rzeszów – 74 592)
Mariusz Gosek, Norbert Kaczmarczyk, Sebastian Kaleta, Mariusz Kałużny, Jan Kanthak, Janusz Kowalski, Maria Kurowska, Sebastian Łukaszewicz, Dariusz Matecki, Jacek Ozdoba, Marcin Romanowski, Edward Siarka, Piotr Uruski, Marcin Warchoł, Michał Woś, Tadeusz Woźniak, Michał Wójcik, Zbigniew Ziobro

OdNowa RP: 5
(Marcin Ociepa, Opole – 40 418)
Krzysztof Ciecióra, Anna Dąbrowska-Banaszek, Andrzej Gut-Mostowy, Marcin Ociepa, Grzegorz Piechowiak

Partia Republikańska: 4
(Kamil Bortniczuk, Płock – 31 555)
Kamil Bortniczuk, Michał Cieślak, Arkadiusz Czartoryski, Łukasz Mejza

Kukiz’15: 3
(Paweł Kukiz, Opole – 43 292)
Marek Jakubiak, Paweł Kukiz, Jarosław Sachajko

Polskie Sprawy: 1
(Agnieszka Ścigaj, Kraków – 6 262)
Agnieszka Ścigaj

---

KOALICJA OBYWATELSKA: 157

Moje podejście do polityków bezpartyjnych było zupełnie inne w komitecie, który zajął drugie miejsce. Przyciąganie ich jest bowiem sensem istnienia KO. To poszerzona formuła i celem Platformy Obywatelskiej nie jest „anektowanie” niezależnych posłów. O ile Małgorzata Wassermann jest ściśle powiązana z PiS, o tyle związki Franciszka Sterczewskiego z PO są już znacznie luźniejsze (o ile w ogóle jakieś są). Co więcej, dla klarowności podzieliłem bezpartyjnych na lewicowych, liberalnych i konserwatywnych. To nie są żadne oficjalne frakcje, zrobiłem to tylko na użytek czytelnika. Oczywiście, ze względu na tę nieoficjalność, podziały pomiędzy frakcjami były subiektywne i zachęcam do korygowania, jeśli macie szczegółową wiedzę na temat posłów KO.

Ogólne top 5 kandydatów:

1. Donald Tusk (PO/Warszawa): 538 634
2. Adam Szłapka (.N/Poznań): 149 064
3. Barbara Nowacka (iPL/Gdynia): 139 524
4. Borys Budka (PO/Katowice): 101 258
5. Bartłomiej Sienkiewicz (PO/Kraków): 95 873

Platforma Obywatelska: 122
(Donald Tusk, Warszawa – 538 634)
Podobnie jak w przypadku PiS, tę wyliczankę odpuszczam. To drugi i ostatni raz, bo każdą partię spoza duopolu można uznać za mniej lub bardziej planktonową.

Bezpartyjni – Frakcja Liberalno-Demokratyczna: 13
(Alicja Chybicka, Wrocław – 78 816)
Piotr Adamowicz, Sylwia Bielawska, Alicja Chybicka, Stanisław Gorczyca, Jacek Karnowski, Iwona Karolewska, Piotr Lachowicz, Renata Rak, Rafał Siemaszko, Łukasz Ściebiorowski, Apoloniusz Tajner, Aleksandra Wiśniewska, Przemysław Witek

Bezpartyjni – Frakcja Lewicowa: 7
(Bogusław Wołoszański, Piotrków Trybunalski – 35 202)
Iwona Hartwich, Marcin Józefaciuk, Dorota Łoboda, Grzegorz Napieralski, Karolina Pawliczak, Franciszek Sterczewski, Bogusław Wołoszański

.Nowoczesna: 6
(Adam Szłapka, Poznań – 149 064)
Barbara Dolniak, Katarzyna Lubnauer, Jolanta Niezgodzka, Monika Rosa, Adam Szłapka, Witold Zembaczyński

Zieloni: 3
(Małgorzata Tracz, Wrocław – 17 693)
Klaudia Jachira, Małgorzata Tracz, Urszula Zielińska

Inicjatywa Polska: 3
(Barbara Nowacka, Gdynia – 139 524)
Dariusz Joński, Barbara Nowacka, Katarzyna Piekarska

Bezpartyjni – Frakcja Konserwatywna: 2
(Paweł Kowal, Rzeszów – 63 534)
Roman Giertych, Paweł Kowal

AgroUnia: 1
(Michał Kołodziejczak, Konin – 44 062)
Michał Kołodziejczak

---

TRZECIA DROGA: 65

Przechodzimy do komitetów mniejszych i zarazem mniej problematycznych. W Trzeciej Drodze wszystko jest jasne, choć zdarzyli się pojedynczy posłowie bezpartyjni.

Ogólne top 5 kandydatów:

1. Szymon Hołownia (PL2050/Białystok): 79 951
2. Michał Kobosko (PL2050/Warszawa): 61 452
3. Władysław Kosiniak-Kamysz (PSL/Tarnów): 50 139
4. Rafał Komarewicz (PL2050/Kraków): 44 808
5. Paweł Zalewski (PL2050/Podwarszawa): 35 395

Polska 2050: 33
(Szymon Hołownia, Białystok – 79 951)
Izabela Bodnar, Agnieszka Buczyńska, Elżbieta Burkiewicz, Żaneta Cwalina-Śliwowska, Adam Gomoła, Piotr Górnikiewicz, Michał Gramatyka, Paulina Hennig-Kloska, Szymon Hołownia, Rafał Kasprzyk, Michał Kobosko, Rafał Komarewicz, Aleksandra Leo, Adam Luboński, Joanna Mucha, Maja Nowak, Barbara Okuła, Barbara Oliwiecka, Łukasz Osmalak, Ryszard Petru, Norbert Pietrykowski, Bartosz Romowicz, Wiesław Różyński, Ewa Schädler, Marcin Skonieczka, Piotr Strach, Mirosław Suchoń, Ewa Szymanowska, Paweł Śliz, Wioleta Tomczak, Kamil Wnuk, Paweł Zalewski, Tomasz Zimoch

Polskie Stronnictwo Ludowe: 27
(Władysław Kosiniak-Kamysz, Tarnów – 50 139)
Władysław Bartoszewski, Paweł Bejda, Sławomir Ćwik, Adam Dziedzic, Andrzej Grzyb, Krzysztof Hetman, Henryk Kiepura, Dariusz Klimczak, Agnieszka Kłopotek, Władysław Kosiniak-Kamysz, Stefan Krajewski, Mirosław Maliszewski, Urszula Nowogórska, Mirosław Orliński, Urszula Pasławska, Krzysztof Paszyk, Michał Pyrzyk, Jarosław Rzepa, Tadeusz Samborski, Marek Sawicki, Czesław Siekierski, Zbigniew Sosnowski, Stanisław Tomczyszyn, Piotr Zgorzelski, Zbigniew Ziejewski, Jolanta Zięba-Gzik, Bożena Żelazowska

Centrum dla Polski: 3
(Ireneusz Raś, Kraków – 27 518)
Radosław Lubczyk, Ireneusz Raś, Jacek Tomczak

Konserwatyści: 2
(Marek Biernacki, Gdynia – 34 369)
Marek Biernacki, Magdalena Sroka

---

LEWICA: 26

Podobnie jak Zjednoczona Prawica, także Lewica startowała z komitetu partyjnego największej formacji. Pod względem analitycznym jest to najprostszy do omówienia klub – w jego skład wchodzą tylko 2 partie i nie ma żadnych posłów bezpartyjnych.

Ogólne top 5 kandydatów:

1. Adrian Zandberg (LR, Warszawa): 64 435
2. Dorota Olko (LR, Warszawa): 44 188
3. Łukasz Litewka (NL, Sosnowiec): 40 579
4. Daria Gosek-Popiołek (LR, Kraków): 39 054
5. Anna Maria Żukowska (NL, Warszawa): 38 426

Nowa Lewica: 19
(Łukasz Litewka, Sosnowiec – 40 579)
Włodzimierz Czarzasty, Jacek Czerniak, Agnieszka Dziemianowicz-Bąk, Krzysztof Gawkowski, Katarzyna Kotula, Anita Kucharska-Dziedzic, Marcin Kulasek, Łukasz Litewka, Wanda Nowicka, Joanna Scheuring-Wielgus, Arkadiusz Sikora, Wiesław Szczepański, Andrzej Szejna, Krzysztof Śmiszek, Tadeusz Tomaszewski, Tomasz Trela, Katarzyna Ueberhan, Dariusz Wieczorek, Anna Maria Żukowska

Lewica Razem: 7
(Adrian Zandberg, Warszawa – 64 435)
Daria Gosek-Popiołek, Maciej Konieczny, Paulina Matysiak, Dorota Olko, Joanna Wicha, Adrian Zandberg, Marcelina Zawisza

---

KONFEDERACJA WOLNOŚĆ I NIEPODLEGŁOŚĆ: 18

W porównaniu do Lewicy, mamy tu duży chaos. Spora część posłów podała na stronie PKW przynależność do wydmuszkowej partii KWiN, która istnieje tylko po to, aby uniknąć progu dla koalicji. Niejasny jest też status Grzegorza Płaczka, o którym dyskusje toczyły się nawet na tym blogu. Każdy ma prawo do własnej interpretacji, ale ja zaliczam go do posłów NN z dwóch powodów: 1) wygrał jej prawybory, 2) Konfederaci wielokrotnie mówili, że w Konfederacji trzeba być „z nadania” jednej z trzech frakcji, nawet w przypadku formalnej bezpartyjności. A że nie chwalili się nim na Twitterze to inna sprawa. Mentzen miał prawo preferować partyjnego Brzezinę, ale ostatecznie to ich pula, więc ich kandydat. Chyba że Płaczek zwiąże się z KKP i nas wszystkich pogodzi.

Ogólne top 5 kandydatów:

1. Sławomir Mentzen (NN/Warszawa): 101 269
2. Krzysztof Bosak (RN/Białystok): 44 902
3. Konrad Berkowicz (NN/Kraków): 36 918
4. Grzegorz Braun (KKP/Rzeszów): 26 895
5. Bartłomiej Pejo (NN/Lublin): 26 037

Nowa Nadzieja: 8
(Sławomir Mentzen, Warszawa – 101 269)
Konrad Berkowicz, Bronisław Foltyn, Sławomir Mentzen, Bartłomiej Pejo, Grzegorz Płaczek, Stanisław Tyszka, Ryszard Wilk, Przemysław Wipler

Ruch Narodowy: 6
(Krzysztof Bosak, Białystok – 44 902)
Karina Bosak, Krzysztof Bosak, Krzysztof Mulawa, Krzysztof Tuduj, Witold Tumanowicz, Michał Wawer

Konfederacja Korony Polskiej: 4
(Grzegorz Braun, Rzeszów – 26 895)
Grzegorz Braun, Roman Fritz, Włodzimierz Skalik, Andrzej Zapałowski

---

ANALIZA GRAFICZNA

A tutaj powyższa lista w formie jakże profesjonalnej autorskiej mapy z Painta. Można zauważyć okręgi mniej i bardziej przyjazne dla planktonu.

---

RZADKIE WYNIKI

Zanim przejdziemy do analizy szczegółowej każdego z 41 okręgów, zaprezentuję kilka nietypowych statystyk.

Okręgi, w których kandydaci mniejszych komitetów pokonali najpopularniejszego kandydata KO:
Tarnów (15) – Władysław Kosiniak Kamysz (TD/PSL) – 50 139

Okręgi, w których kandydaci mniejszych komitetów pokonali najpopularniejszego kandydata ZP:
Toruń (5) – Joanna Scheuring-Wielgus (Lewica/NL) – 35 193
Olsztyn (35) – Urszula Pasławska (TD/PSL) – 26 992

Okręgi, w których kandydaci mniejszych komitetów pokonali najpopularniejszego kandydata ZP oraz KO, tj. zajęli 1. miejsce:
Białystok (24) – Szymon Hołownia (TD/PL2050) – 79 951
Sosnowiec (32) – Łukasz Litewka (Lewica/NL) – 40 579

Top 5 posłów z najmniejszą liczbą głosów:
5. Michał Cieślak (ZP/R, Kielce) – 5 629
4. Mariusz Gosek (ZP/SP, Kielce) – 5 309
3. Piotr Górnikiewicz (TD/PL2050, Tarnów) – 5 180
2. Przemysław Witek (KO/niez., Częstochowa) – 5 152
1. Barbara Okuła (TD/PL2050, Białystok) – 3 482

Top 10 niewybranych kandydatów z największą liczbą głosów
(miało być top 5, ale za dużo warszawiaków):
10. Małgorzata Szostak (TD/PL2050, Kraków) – 17 629
9. Wioletta Kulpa (ZP/PiS, Płock) – 18 283
8. Zbigniew Girzyński (ZP/PS, Toruń) – 18 304
7. Michał Urbaniak (KWiN/RN, Gdańsk) – 18 710
6. Marta Stożek (Lewica/LR, Wrocław) – 19 434
5. Paweł Lisiecki (ZP/PiS, Warszawa) – 22 243
4. Bożenna Hołownia (TD/PL2050, Warszawa) – 22 593
3. Jarosław Krajewski (ZP/PiS, Warszawa) – 24 703
2. Jadwiga Emilewicz (ZP/niez., Poznań) – 26 876
1. Agata Diduszko-Zyglewska (Lewica/NL, Warszawa) – 27 088

---

ANALIZA SZCZEGÓŁOWA

Nadszedł czas na ostatnią, ale najważniejszą część moich wypocin, to jest omówienie nietypowych wyników wyborczych kandydatów we wszystkich 41 okręgach. Mijanki, niespodzianki, kompromitacje – wszystko w pigułce.

Okręg nr 1 (Legnica)
W okręgu tym nie doszło do większych sensacji. Reelekcji nie uzyskał poseł Kukiz’15 Stanisław Żuk, choć startował z niezłego 5 miejsca na liście PiS. Niezbyt dobrze spisała się jedynka KO Zofia Czernow, wyprzedzona przez trójkę (Piotr Borys) i dwójkę (Robert Kropiwnicki). Słabo wypadł też poseł NL Robert Obaz, który zajął dopiero czwarte miejsce na liście i wypadł z Sejmu. Pomimo historycznych problemów PSL w tym regionie, Tadeusz Samborski uzyskał mandat i dwa razy więcej głosów od Jana Wójtowicza z PL2050. Dużym ciosem dla BS było wycofanie się w ostatniej chwili lidera listy Roberta Raczyńskiego. Wszystkie oddane na niego głosy były nieważne.

Okręg nr 2 (Wałbrzych)
Tutaj było jeszcze mniej ciekawie. Na uwagę zasługuję utrata mandatu przez Lewicę i prawdopodobny koniec kariery parlamentarnej legendarnego Marka Dyducha. Fatalny wynik dostała też trójka tego samego komitetu, polski promotor UBI Maciej Szlinder (LR, siódmy rezultat). Za to startujący z 3 miejsca Michał Dworczyk zaorał pierwszego Marcina Gwoździa na liście PiS.

Okręg nr 3 (Wrocław)
W tym okręgu dwa mandaty uzyskała PL2050, zaś swój jedyny utraciła UED w osobie Jacka Protasiewicza. Kandydatka KKP Marta Czech z 3 miejsca wyprzedziła drugiego Pawła Przystawę z NN, co pokazuje, który elektorat jest bardziej upartyjniony i skłonny do głosowania na swoich. Bogdan Zdrojewski zdobył najwięcej głosów na liście KO pomimo startu z 4 miejsca. Mandat stracił Krzysztof Mieszkowski, ale uzyskała go Jolanta Niezgodzka, więc .Nowoczesna wyszła na zero.

Okręg nr 4 (Bydgoszcz)
W bratobójczej walce w ramach PSL, Agnieszka Kłopotek (3 na liście) pozbawiła mandatu Dariusza Kurzawę (2). Lewica nie utrzymała dwóch mandatów, a nawet gdyby jej się to udało, poseł NL Jan Szopiński i tak straciłby miejsce w Sejmie na rzecz Karoliny Kozłowskiej z LR. Bardzo słabo wypadła jedynka PiS. Prezydencki minister Paweł Szrot dostał ponad 2 razy mniej głosów od drugiego na liście Łukasza Schreibera. Jeszcze większy nokaut miał miejsce w KO, gdzie trzeci Krzysztof Brejza zdobył prawie 90 tysięcy głosów, zaś pierwszy Paweł Olszewski tylko 35 tysięcy. Ponadto mandat straciła Magdalena Łośko.

Okręg nr 5 (Toruń)
Z Sejmu wypadła jedna z Konserwatystek na listach TD, Iwona Michałek. Miała 4 miejsce na liście i takie też zajęła. Jej los podzielił także jedyny poseł Dobrego Ruchu, Paweł Szramka z KO. Być może przeszłość w formacjach dawniej lub obecnie współpracujących z rządem (Porozumienie i Kukiz’15) jest dla wyborców opozycji dyskwalifikująca. W PiS uwagę zwraca dobry wynik Jana Krzysztofa Ardanowskiego, choć został zepchnięty na stosunkowo niskie 5 miejsce. Reelekcji nie uzyskał poseł Polskich Spraw Zbigniew Girzyński, którego wolty i niezdecydowanie najwyraźniej nie spodobały się wyborcom.

Okręg nr 6 (Lublin)
Choć okręg ten jest raczej wiejski i konserwatywny, Joanna Mucha z PL2050 delikatnie wyprzedziła Krzysztofa Hetmana z PSL. Nie wyciągałbym jednak daleko idących wniosków – gdyby zamienić ich kolejność na liście, byłoby odwrotnie. Uwagę zwraca bardzo słaby wynik Jakuba Stefaniaka (PSL), choć jest on raczej znany, a miejsce ostatnie wbrew pozorom dobre. Reelekcję ledwo ledwo uzyskał Jacek Czerniak z NL, prawie wyprzedzony przez Magdalenę Długosz z LR. Sylwester Tułajew z PiS spadł z 55 tysięcy głosów w 2019 roku do 10 tysięcy obecnie.

Okręg nr 7 (Chełm)
Duże łowy dla mniejszych koalicjantów PiS – mandaty uzyskali przedstawiciele SP, K’15 i ON. Nie obroniła go natomiast Monika Pawłowska, ale i tak była szokująco blisko – prawie 11 tysięcy głosów i pierwsze miejsce niebiorące. Kompromitujący wynik „wywalczył” Ryszard Madziar – 2 miejsce na liście PiS, 10 miejsce w głosach. Reelekcji z ramienia KO nie uzyskał Stanisław Żmijan, któremu i tak bliżej jest do KP.

Okręg nr 8 (Zielona Góra)

Poza oburzającą reelekcją Łukasza Mejzy z 11 miejsca na liście PiS, nie doszło tu do wielu ciekawych rezultatów. Zauważyłem, że ósemkę miał tu też były poseł K’15 Jarosław Porwich, ale oczywiście się nie dostał. Mandat straciła Konfederacja w osobie Krystiana Kamińskiego (RN).

Okręg nr 9 (Łódź)
To jeden z nielicznych okręgów, w których PO zdobyła mniejszość mandatów KO – tylko 2 z 5. Bezpartyjni Aleksandra Wiśniewska i Marcin Józefaciuk pokonali m.in. Iwonę Śledzińską-Katarasińską, posłankę z najdłuższym stażem w historii III RP. Słaby wynik uzyskała także ostatnia na liście Hanna Gill-Piątek, a byłem przekonany, że jej reelekcja jest pewna. Duża niespodzianka. Na liście PiS Zbigniew Rau przegrał z Waldemarem Budą, ale to akurat było do przewidzenia. Do Sejmu w końcu dostała się legenda łódzkiej prawicy Agnieszka Wojciechowska van Heukelom, zaś cenny mandat stracili Republikanie w osobie Włodzimierza Tomaszewskiego. W innych komitetach bez niespodzianek.

Okręg nr 10 (Piotrków Trybunalski)
Antoni Macierewicz przegrał z Robertem Telusem, któremu wyraźnie pomógł awans na ministerialne stanowisko. Słaby wynik na tej samej liście dostał znany Grzegorz Wojciechowski z 5 miejsca. Anita Sowińska z NL żegna się z Sejmem. Adrian Witczak z 3 miejsca wyprzedził Magdalenę Spólnicką z 2 i zdobył jeden z dwóch mandatów KO w tym okręgu.

Okręg nr 11 (Sieradz)
PSL uzyskał tu aż dwa mandaty – trzecia Jolanta Zięba-Gzik pokonała drugiego Mikołaja Dorożałę z Pl2050. Reelekcji nie uzyskał przedstawiciel „narodowej” frakcji PiS, Tomasz Rzymkowski. I to w zasadzie tyle.

Okręg nr 12 (Chrzanów)
Tutaj to już naprawdę nie da się nic ciekawego powiedzieć. Na siłę: dwójka i trójka z listy PiS zostały wyprzedzone przez kandydatów z miejsc dalszych, przy czym Mariusz Krystian uzyskał mandat, ale Iwona Gibas nie.

Okręg nr 13 (Kraków)
Niespodziewanie z Sejmem pożegnał się jeden z najbardziej znanych polityków NL, Maciej Gdula. Otrzymał on ponad dwa razy mniej głosów od Darii Gosek-Popiołek (LR) i stracił mandat z powodu słabszego niż 4 lata temu wyniku Lewicy. Chyba można już w ciemno zakładać, kto będzie tu jedynką w wiosennych wyborach do PE. Do Sejmu ledwo ledwo dostała się tu jedyna przedstawicielka Polskich Spraw, Agnieszka Ścigaj (lista PiS). Tymczasem w Konfederacji piąty wynik uzyskała modelka Samuela Torkowska, startująca z 13 miejsca. Najgorszy wynik z tej listy (zaledwie 81 głosów) uzyskała artystka Jasna Iwan, i to akurat jest zabawne biorąc pod uwagę jak na Twitterze promowali ją najważniejsi politycy tej formacji. Z ramienia KO mandatu po raz kolejny nie uzyskał przedstawiciel .Nowoczesnej Jerzy Meysztowicz, a miał wysokie 5 miejsce.

Okręg nr 14 (Nowy Sącz)
Ryszard Terlecki osiągnął swój cel i wtoczył się do Sejmu, ale styl po raz drugi z rzędu pozostawia wiele do życzenia. Wicemarszałek Sejmu dostał ponad dwa razy mniej głosów od drugiego na liście Arkadiusza Mularczyka. Reelekcji nie uzyskały posłanki Anna Paluch i Elżbieta Zielińska. Ku mojemu zdumieniu ostatnie miejsce w PiS miał Bogdan Pęk, który zdobył wynik fatalny, zwłaszcza jak na tak propisowski okręg. Najlepszy wynik w kraju uzyskała tu natomiast PJJ, a Rafał Piech – startujący z jakiegoś powodu poza swoim matecznikiem – zdobył ponad 13 tysięcy głosów.

Okręg nr 15 (Tarnów)
Stanisław Bukowiec (TD) to kolejny obecny/były przedstawiciel Porozumienia, który nie dostał się do Sejmu. Wydawać by się mogło, że konserwatywny okręg będzie mu sprzyjać, ale znalazło się 400 więcej zwolenników PL2050, którzy wybrali do Sejmu Piotra Górnikiewicza. Oczywiście obydwaj mieli szansę na mandat tylko dzięki świetnemu wynikowi Władysława Kosiniaka-Kamysza, który wciągnął drugiego kandydata do Sejmu na własnych plecach. Jeden ze swoich dwóch mandatów straciła Suwerenna Polska – Norbert Kaczmarczyk ponownie znalazł się w parlamencie, ale Piotr Sak już nie. Posłem KO został Robert Wardzała z 4 miejsca na liście, wyprzedził drugiego Romana Ciepielę i trzecią Elżbietę Achinger.

Okręg nr 16 (Płock)
Podobnie jak w Sieradzu, PSL uzyskało tu 2 mandaty kosztem PL2050. Trzeci na liście Mirosław Orliński wyprzedził drugą Martę Cienkowską. Celowe wypchnięcie Jacka Ozdoby (SP) na niskie 8 miejsce zakończyło się porażką dla kierownictwa PiS – poseł uzyskał reelekcję. Lider listy Kamil Bortniczuk (R) minimalnie przegrał z drugim Maciejem Małeckim.

Okręg nr 17 (Radom)
Znany wszystkim Robert Bąkiewicz (SP) nie został posłem pomimo dobrego ostatniego miejsca. Ironia losu – SP zdobyła więcej mandatów niż się spodziewano, ale akurat nie ten, którego można było oczekiwać. W Konfederacji rzadki widok, jedynka nie zdominowała listy kompletnie. Ostatnia Ewa Zajączkowska-Hernik (NN) zdobyła prawie 8 tysięcy głosów i była całkiem blisko dogonienia Rafała Forysia (KKP), który dostał niecałe 11 tysięcy. Konrad Frysztak minimalnie wyprzedził Joannę Kluzik-Rostkowską na liście KO, ale obydwoje dostali się do Sejmu jako jedyni przedstawiciele tej formacji.

Okręg nr 18 (Siedlce)
Z Sejmem pożegnało się aż dwoje posłów Konfederacji. Anna Maria Siarkowska wyraźnie nie przypadła do gustu wyborcom tego ugrupowania i nie wytrzymała konkurencji z Krzysztofem Mulawą (również RN), zaś Dobromir Sośnierz, pomimo tego nacjonalistycznego vote splittingu, także go nie wyprzedził. Ostatecznie Mulawa zdobył 14 tysięcy głosów, Sośnierz 11 tysięcy, a Siarkowska 5 tysięcy. Na listach pozostałych komitetów nie wydarzyło się nic godnego uwagi, więc w ramach ciekawostki dodam, że jedynką Normalnego Kraju był inny były polityk KWiN, Krzysztof Tołwiński. Zdobył 305 głosów.

Okręg nr 19 (Warszawa)
Tutaj jest o czym dyskutować praktycznie w każdym komitecie. Zaskoczę wszystkich i powiem, że w TD słaby wynik moim zdaniem zdobył Ryszard Petru. Tak, wrócił do Sejmu. Ale Warszawa to liberalne miasto w którym 8 lat temu dostał 129 tysięcy głosów. Teraz spadło mu to do 24 tysięcy i został prawie wyprzedzony przez Bożennę Hołownię, która wyróżnia się tylko zbieżnością nazwisk z innym politykiem. Myślałem, że Petru ma szansę pokonać Koboskę, a przegrał nawet z Bartoszewskim. Ale wynik popularnego „Gruchy” to i tak małe piwo w porównaniu z kompromitacją Strzeżka. Cytując popularnego mema, „Jak do tego doszło, nie wiem”. Pomimo wysokiego 5 miejsca na liście, lider Młodej Polski zdobył nieco ponad 3 tysiące głosów i przegrał nawet z innymi Konserwatystami (znaną Joanną Fabisiak, dawniej z PO, oraz znacznie mniej znanym Janem Popławskim z CdP). Naprawdę nędznie to wyszło. W Lewicy Zandberg stracił ponad połowę głosów sprzed 4 lat, ale wiązało się to z taktycznym głosowaniem na innych kandydatów LR. Partia ta utrzymała 2 mandaty w stolicy, Dorota Olko wyprzedziła Annę Marię Żukowską. Dobry wynik uzyskała także kandydatka z pierwszego miejsca niebiorącego, Agata Diduszko-Zyglewska (27 tysięcy). Poza górną czwórką indywidualne wyniki były już znacznie słabsze. Nie popisał się między innymi lider Obywateli RP Cezary Kasprzak (niecałe 2 tysiące). Drugi wynik na liście PiS zrobił startujący z 8 pozycji Marek Jakubiak. Wiedziałem, że ma szanse na mandat, ale nie spodziewałem się aż tak dobrego rezultatu. Mandat utrzymała też SP (Sebastian Kaleta), ale z Sejmem pożegnali się Jarosław Krajewski i Paweł Lisiecki. Bardzo słaby wynik uzyskał 3 na liście Paweł Wdówik – 4 tysiące głosów i 9 rezultat. W Konfederacji listę całkowicie zdominował Sławomir Mentzen, ale drugie miejsce, wbrew moim przewidywaniom, utrzymał Jakub Banaś. Był bliski spadku na trzecią pozycję, ale o dziwo nie przez Seba Rossa czy chociaż żonę Korwina, a Dianę Ruchniewicz z KKP. Wyborcy tej partii są nieliczni, ale jednak zmobilizowani. Dziewiątka posłów KO była raczej do przewidzenia i trudno mówić o niespodziankach. Z parlamentem żegnają się jednak Aleksander Pociej i Paweł Poncyljusz. Furory nie zrobił słynny kierowca Seicento Sebastian Kościelnik, który zajął 4 miejsce od końca.

Okręg nr 20 (Podwarszawa)
To właśnie w tym okręgu doszło do największej sensacji tych wyborów. Janusz Korwin-Mikke (NN, 10 tysięcy) dostał ponad dwa razy mniej głosów od Kariny Bosak (RN, 21 tysięcy) i przegrał nie tylko z nią, ale też z partyjnym kolegą Jackiem Wilkiem (NN, 11 tysięcy). Ta wiekopomna kompromitacja nestora polskiej prawicy (no dobrze, pewnej jej części) może stać się początkiem końca Konfederacji. Jednak nie wyprzedajmy faktów i skupmy się też na innych komitetach. W TD pierwsze miejsce niebiorące zajęła znana aktorka Dorota Stalińska, która zostanie posłanką jeśli Paweł Zalewski (PL2050) lub Bożena Żelazowska (PSL) zostaną wybrani do PE lub obejmą jakieś inne stanowisko. Poseł NL Arkadiusz Iwaniak stracił mandat na rzecz startującej z 2 miejsca Joanny Wichy z LR. Jedynka przegrała z dwójką również w KO – Jan Grabiec został pokonany przez Kingę Gajewską, ale obydwoje zasiądą w ławach poselskich po raz kolejny. Z Sejmem pożegna się za to Andrzej Rozenek, który byłby jedynym przedstawicielem Stowarzyszenia Lewicy Demokratycznej w nowej kadencji.

Okręg nr 21 (Opole)
Spełniło się moje przewidywanie, że Paweł Kukiz dostanie dwa razy więcej głosów niż 4 lata temu. No, może nie dokładnie, ale wzrost z 23 do 43 tysięcy uważam za wynik close enough. Mandat utrzymała SP, choć losy Janusza Kowalskiego ważyły się samego końca. Po raz pierwszy w historii III RP mandatu nie uzyskała Mniejszość Niemiecka, która zanotowała najgorszy wynik w swoich dziejach zarówno liczbowo jak i procentowo.

Okręg nr 22 (Krosno)
Aż 2 mandaty zdobyła tu Suwerenna Polska. Reelekcja Piotra Uruskiego (3 miejsce na liście) nie budziła wątpliwości, ale świetnie spisała się Maria Kurowska. Dostała przedostatnią pozycję (znacznie gorsza niż ostatnia) i zrobiła czwarty wynik otrzymując ponad 20 tysięcy głosów. W Konfederacji uwagę zwraca niezły wynik dwójki – 8 tysięcy głosów na Adama Berkowicza (NN) w porównaniu do 14 tysięcy na Andrzeja Zapałowskiego (KKP). W partiach dawnej opozycji/przyszłego rządu nic godnego uwagi.

Okręg nr 23 (Rzeszów)
Trzecia Droga bez zaskoczenia zdobyła 2 mandaty – pierwszy Adam Dziedzic z PSL, drugi Elżbieta Burkiewicz z PL2050. Mniej przewidywalne było pierwsze miejsce niebiorące, które zajął Zbigniew Trębacz, bezpartyjny acz popierany przez PSL kandydat z 10 pozycji. Lewica straciła swojego jedynego przedstawiciela w Sejmie – Wiesław Buż co prawda ledwo ledwo pokonał drugą Patrycję Pawlak-Kamińską (oboje z NL, 8,8 tys. vs 7,7 tys.), ale całemu ugrupowaniu nie przypadł żaden mandat. Rzeszów to drugi okręg podkarpacki i drugi, w którym 2 posłów wprowadziła SP (Zbigniew Ziobro i Marcin Warchoł). Dopiero szósty wynik w PiS uzyskał Krzysztof Sobolewski, dwójka i współautor wszystkich tych list. Ponadto kilku posłów tej partii nie uzyskało reelekcji, jednak żaden nie był powszechnie znany ogólnokrajowo. Ku zaskoczeniu większości obserwatorów, Grzegorz Braun dostał mniej głosów niż 4 lata temu (spadek z 31 tys. do 27 tys.). Zadziałał tu efekt Zandberga, część zwolenników KKP przerzuciła głosy na ostatnią Karolinę Pikułę, aby partia ta uzyskała dwa mandaty w swoim „mateczniku”. Ostatecznie Pikuła zdobyła 6 tysięcy głosów (czwarty wynik) i nie wyprzedziła Tomasza Buczka z RN oraz Michała Połuboczka z NN. Sęk w tym, że wszystkie rozważania o drugim miejscu okazały się nic nie warte, bo Konfederacja ponownie zdobyła tu tylko jeden mandat.

Okręg nr 24 (Białystok)
Szymon Hołownia (PL2050) zdobył 80 tysięcy głosów, co było najlepszym wynikiem w okręgu oraz najlepszym wynikiem Trzeciej Drogi w skali kraju. Ponadto reelekcję uzyskał Stefan Krajewski (PSL), a na plecach Hołowni do Sejmu dostała się Barbara Okuła (PL2050) – posłanka z najniższą liczbą głosów (3482). Podlasie to kolejny okręg ściany wschodniej, w którym reprezentację sejmową straciła Lewica, tutaj konkretnie Paweł Krutul. Na liście PiS pomieszanie z poplątaniem: „lokomotywa” Jacek Sasin został prawie wyprzedzony przez trzeciego Adama Andruszkiewicza (59 tys. vs 54 tys.), drugi Jacek Bogucki wywalczył dopiero piąty wynik zaś szósty Dariusz Piontkowski trzeci, nowego posła pozyskała Suwerenna Polska (Sebastian Łukaszewicz), a starego stracili Republikanie (Mieczysław Baszko). Krzysztof Bosak (RN) zdominował listę Konfederacji tak bardzo, że drugi wynik startującego z piątego miejsca Stanisława Derehajły (PdD) trudno uznać za imponujący (45 tys. vs 4 tys.). Z ramienia KO reelekcji nie uzyskali dość znani posłowie Eugeniusz Czykwin (iPL, dawniej w SLD, działacz mniejszości prawosławnej) oraz Robert Tyszkiewicz (lokalny „baron” PO, siódmy wynik pomimo trzeciego miejsca). Słabszy niż 4 lata temu występ Czykwina można powiązać z większą ilością kandydatów prawosławnych na kilku listach.

Okręg nr 25 (Gdańsk)
Na liście TD rzadki sukces Konserwatystów – startująca z 3 miejsca Magdalena Sroka zdeklasowała Łukasza Kopcia z 2 miejsca (18 tys. vs 7 tys.) Cóż, najwyraźniej dwie pierwsze pozycje dla PL2050 to za dużo nawet na Gdańsk. W Lewicy dominacja Katarzyna Kotuli (NL), choć sprowadzono ją z Pomorza Zachodniego. 100 tysięcy głosów w trudnym okręgu zdobył Kacper Płażyński (PiS), jeden z „kandydatów na kandydata” na prezydenta w 2025 roku. Z Sejmem pożegnał się za to Tadeusz Cymański, którego transfer z SP do PiS ostatecznie nie przyniósł mu żadnych korzyści. Mandat w osobie Michała Urbaniaka (RN) straciła Konfederacja. W klubie KO zabraknie byłego działacza Solidarności Jerzego Borowczaka (odległe ósme miejsce i jeszcze bardziej odległy trzynasty wynik), zaś drugi najgorszy wynik na tej liście – zaledwie 343 głosy – uzyskał Piotr Bauć, kandydat iPL i były poseł Ruchu Palikota.

Okręg nr 26 (Gdynia)
Zaczniemy od kwestii, która nadzwyczajnie interesowała komentatorów tego bloga – z Sejmem pożegnał się prezes Wolnościowców Artur Dziambor. Okazało się bowiem, że zwolennicy PL2050 są zmotywowani do zagłosowania na swoją własną kandydatkę (Wioletę Tomczak), a nie jedynkę (Marka Biernackiego). TD musiała w takiej sytuacji zdobyć 3 mandaty, aby Dziambor mógł uzyskać reelekcję. To się nie udało, ale trudno być bardzo zaskoczonym, że PL2050 jest popularniejsza od uchodźców z Konfederacji. Dziambor zdobył w swoim okręgu 9 tysięcy głosów. Nie oszacujemy, ile KWiN straciła na tym w skali kraju, ale żadna ze stron nie może czuć się poszkodowana. Na liście Lewicy ostatnie miejsce miał jeszcze bardziej znany polityk, Piotr Ikonowicz, ale uzyskał tylko 3 tysiące głosów i uplasował się za Agnieszką Dziemianowicz-Bąk (transfer z Wrocławia, 31 tys.) oraz Markiem Rutką (nie uzyskał reelekcji, 4 tys.), oboje NL. W PiS 47 tysięcy głosów i drugi wynik zdobył startujący z 4 miejsca Marcin Horała. Posłem po raz trzeci został Stanisław Tyszka – za każdym razem z innego okręgu i komitetu. W KO świetnie spisała się Barbara Nowacka (iPL, 140 tysięcy głosów), ale największą sensację sprawił startujący z 11 miejsca bezpartyjny Rafał Siemaszko. Były napastnik Arki Gdynia i mniejszych pomorskich klubów zdobył 15 tysięcy głosów i trzeci wynik na liście. Oczywiście szybko przypomniano mu jego najsłynniejszą bramkę – tę strzeloną Ruchowi Chorzów ręką, która w dużym stopniu przyczyniła się do ich spadku i utrzymania Arki w Ekstraklasie.

Okręg nr 27 (Bielsko-Biała)
Mirosław Suchoń (PL2050) uzyskał reelekcję, zaś Przemysław Koperski (NL) nie. Posłem KO został Apoloniusz Tajner, którego chyba jednak przeceniałem. Miał trzecie miejsce i taki też wynik uzyskał. Do pierwszej Mirosławy Nykiel było mu daleko (21 tys. vs 49 tys.). Dość nieoczekiwanie mandat zdobyła tu Konfederacja (Bronisław Foltyn, NN), choć okręg uznawany był raczej za ciężki.

Okręg nr 28 (Częstochowa)
Tu z kolei mandat nieoczekiwanie straciła tradycyjnie mocna Lewica. Wygląda na to, że niepopularność prezydenta Matyjaszczyka częściowo przełożyła się na wynik listy sejmowej, o co pretensje może mieć poseł Zdzisław Wolski. KO wywalczyła trzy mandaty, z czego ten ostatni przypadł bezpartyjnemu Przemysławowi Witkowi startującemu z 6 miejsca. Rzadko zwracam uwagę na PJJ, ale tutaj zrobię wyjątek – pierwszy na liście Sebastian Cichoń został pokonany przez drugą Alicję Piech, najprawdopodobniej siostrę (bo nie żonę) przewodniczącego Rafała Piecha.

Okręg nr 29 (Gliwice)
Słabo spisał się kandydat PSL Marek Bieniek (drugi na liście TD), który został wyprzedzony przez trzecią Elżbietę Kowalczyk. Trudno mówić o zaskoczeniu, bo Śląsk to dla ludowców trudny teren. Zajęcie dwóch pierwszych miejsc na nic się jednak PL2050 nie zdało, bo lista wywalczyła tylko jeden mandat (konkretnie Piotr Strach). W Konfederacji drugi wynik zrobił startujący z piątego miejsca bezpartyjny Paweł Górnik, choć od jego pomysłu „loterii porodowej” oficjalnie odcięła się wierchuszka. Tym razem słabo wypadła KKP, której trzeci na liście kandydat zajął piąte miejsce. Nawet bym o tym nie wspominał, gdyby nie fakt, że był to Andrzej Sielańczyk, poseł na Sejm I kadencji z ramienia UPR. Wiedziałem, że startuje, ale z góry założyłem, że z NN. W innych komitetach ciekawostek brak.

Okręg nr 30 (Rybnik)
Moralne zwycięstwo Suwerennej Polski – trzeci na liście PiS Michał Woś pokonał pierwszego Bolesława Piechę. Nieoczekiwanie mandat w trudnym okręgu zdobyła Konfederacja w osobie Romana Fritza z KKP, choć nieźle wypadła też druga Hanna Boczek z NN (11 tys. vs 7 tys.). I to w zasadzie tyle.

Okręg nr 31 (Katowice)
Na liście TD nie popisał się Wojciech Warski z UED, o którym dyskutowano tutaj w komentarzach. Pomimo drugiej pozycji na liście zrobił dopiero piąty wynik. Na jego „szczęście”, komitet ten i tak zdobył tylko jeden mandat. Z Sejmem pożegnał się także drugi z Sośnierzy, Andrzej z Polskich Spraw. Oficjalne wsparcie przywództwa NN nie pomogło Tomaszowi Brzezinie, który przegrał z kretesem z Grzegorzem Płaczkiem (4 tys. vs 19 tys.). Ciekawie wyglądają wyniki kandydatów KO – pierwszy z dużą przewagą Borys Budka (101 tys. głosów), druga Monika Rosa z bardzo dobrym wynikiem (45 tys.), a potem już tylko płotki z kilkoma tysiącami głosów. Posłami zostali wspomniana Rosa (.Nowoczesna) oraz Łukasz Ściebiorowski (bezpartyjny). Lista PJJ dostała łącznie tylko 2,1%, choć to w tym okręgu znajdują się Siemianowice Śląskie.

Okręg nr 32 (Sosnowiec)
To właśnie w tym okręgu miała miejsce druga największa kompromitacja tych wyborów po Korwinie – lider NL Włodzimierz Czarzasty dostał prawie dwa razy mniej głosów od ostatniego na liście influencera radnego Łukasza Litewki (22 tys. vs 41 tys.). Przez chwilę wydawało się, że wicemarszałek Sejmu może z niego wypaść, jednak Lewica wywalczyła w Czerwonym Zagłębiu 2 mandaty. Co za tym idzie, z parlamentem pożegnał się poseł tej samej partii Rafał Adamczyk. Mandatu nie uzyskał także rzecznik PSL Miłosz Motyka. Nie dość, że TD wywalczyła tylko jedno miejsce, to jeszcze przegrał on z partyjną koleżanką Justyną Janosik, startującą z czwartego miejsca (Motyka z drugiego). Kolejny mandat w województwie śląskim (nie mylić ze Śląskiem) wywalczyła .Nowoczesna – druga na liście KO Barbara Dolniak wyprzedziła jej lidera Wojciecha Saługę.

Okręg nr 33 (Kielce)
Drugi największy okręg po Warszawie, a w tych wyborach także drugi najbardziej medialny. Pomimo desperackiej przeprowadzki Jarosława Kaczyńskiego, Zjednoczona Prawica straciła tu 2 mandaty. Zdobyli 8, z czego, na nieszczęście PiS, 2 ostatnie przypadły koalicjantom – Michałowi Cieślakowi z Partii Republikańskiej oraz Mariuszowi „Jestem wiernym sługą mojego pana Zbigniewa Ziobry” Goskowi z Suwerennej Polski. Z Sejmem pożegnali się Marek Kwitek oraz Piotr Wawrzyk, który z oczywistych względów nie startował. Startował za to były poseł Samoobrony Józef Cepil, ale furory nie zrobił. Drugi wynik na liście KO zdobył bezpartyjny Roman Giertych, który kampanię wyborczą prowadził zdalnie. Startująca zaś z trzeciej pozycji Jolanta Madioury zajęła dopiero szóste miejsce. Spory rozgardiasz panuje na liście TD. Po jednym mandacie zdobyły PSL (Czesław Siekierski) i PL2050 (Rafał Kasprzyk). Kasprzyka prawie wyprzedził były poseł Krystian Jarubas (PSL), który kandydował z dość randomowego 21 miejsca (dalekie od ostatniego, bliżej środka). Fatalnie wypadł natomiast bezpartyjny prezydent Skarżyska-Kamiennej Konrad Krönig (3 pozycja, 11 wynik). Reelekcję z ramienia Lewicy uzyskał Andrzej Szejna, zaś podium uzupełnili radny Kielc Marcin Chłodnicki (5 miejsce) i legendarny Jerzy Jaskiernia Stróż Prawości (4 miejsce), oczywiście wszyscy z frakcji dawnego SLD. Obrotowy mandat Konfederacji tym razem zdobył Michał Wawer (RN), kolejny po Krzysztofie Bosaku podróżnik spoza województwa. Najlepszy wynik indywidualny spośród wszystkich kandydatów BS w kraju, w tym dolnośląskiej wierchuszki, osiągnął lider listy Kamil Suchański (ponad 9 tys.), kielecki radny, którego żona kandydowała z kolei do Senatu. Jeśli chodzi o jeszcze głębszy plankton, to kandydatami Normalnego Kraju byli prezes tej partii Wiesław Lewicki oraz Jarosław Cyps Albo Zyps (sic!).

Okręg nr 34 (Elbląg)
Do ważnej mijanki doszło na liście TD – startujący z drugiego miejsca poseł PSL Zbigniew Ziejewski minimalnie wyprzedził lidera, Rafała Ryszczuka z PL2050 (12,7 tys. vs 12,1 tys.), i został jedynym reprezentantem koalicji w tym okręgu. Monika Falej (NL) zdobyła niezły wynik indywidualny, ale Lewica straciła swój mandat. Skompromitował się lider listy PiS Leonard Krasulski. Dostał zaledwie 14 tys. głosów i został pokonany przez Andrzeja Śliwkę (3 miejsce, 33 tys.) oraz Roberta Gontarza (4 miejsce, 25 tys.). Jeszcze raz pogratulować można osobom odpowiedzialnym za konstrukcję list ZP. Walkę o reelekcję przegrał Adam Ołdakowski, dawniej w Samoobronie. Po wielu latach do Sejmu powrócił natomiast obecnie bezpartyjny kandydat KO Stanisław Gorczyca, poseł PO w latach 2001-2007.

Okręg nr 35 (Olsztyn)
TD uzyskała tylko jeden mandat (konkretnie Urszula Pasławska z PSL), ale i tak warto zwrócić uwagę na wyprzedzenie dwójki (Ignacy Niemczycki, PL2050) przez trójkę (Sylwia Jaskulska, PSL). Województwo warmińsko-mazurskie zdecydowanie nie jest dla ugrupowania Hołowni najszczęśliwsze. Mandat utracił Michał Wypij, bezpartyjny konserwatysta startujący z list KO. Przypadek zbliżony do Szramki, logiczniejszym wyborem byłaby TD (choć również bez gwarancji sukcesu). Dopiero jedenasty wynik na tej liście uzyskał były poseł .Nowoczesnej Mirosław Pampuch, choć startował z wysokiej piątej pozycji.

Okręg nr 36 (Kalisz)
Posłem ponownie został Wiesław Szczepański z NL, jednak niewiele brakowało a zostałby wyprzedzony przez bezpartyjną Anitę Świątek z drugiego miejsca (14 tys. vs 12 tys.). W PiS trzeci wynik zrobił startujący z szóstej pozycji Piotr Kaleta. W Konfederacji przeciętnie spisał się były poseł LPR Witold Tomczak (chyba popierany przez KKP), zaś słabo Witold Stoch (NN). 4 lata temu był jedynką, zdobył 15 tysięcy głosów i prawie wszedł do Sejmu. Teraz 2 tysiące z ostatniego miejsca. Posłanką po raz drugi (ale z ramienia KO po raz pierwszy) została bezpartyjna Karolina Pawliczak, której najbliżej ideowo jest do iPL, ale raczej nie mają jeszcze oficjalnych powiązań. Ostatni, czwarty mandat zdobył startujący z siódmego (dlaczego tak nisko?) miejsca Mariusz Witczak.

Okręg nr 37 (Konin)
Na liście PiS czwarty Zbigniew Dolata i piąty Ryszard Bartosik pokonali drugiego Witolda Czarneckiego, ale wszyscy uzyskali mandaty. Podobnie jak Michał Kołodziejczak (KO), który został jedynym reprezentantem AgroUnii w parlamencie.

Okręg nr 38 (Piła)
Choć PiS zdobył w tym okręgu zaledwie 3 mandaty, jeden z nich przypadł siódmemu na liście Marcinowi Porzuckowi, który zrobił drugi wynik na liście zdobywając 28 tysięcy głosów. Z Sejmem pożegnał się natomiast Zbigniew Ajchler, poseł wybrany z listy KO, który później rozpoczął współpracę z ZP. Wyborcy nie okazali wdzięczności za pomoc w utrzymaniu minimalnej większości i Ajchler zajął szóste miejsce pomimo trzeciego na liście. Jeśli chodzi o inne komitety, to… nic ciekawego.

Okręg nr 39 (Poznań)
Jak na ironię, to w tym progresywnym mieście swój drugi mandat zdobyło CdP, a konkretnie Jacek Tomczak, który dostał imponujące 25 tysięcy głosów. Trzeci wynik na liście uzyskała zaś startująca z dziesiątego miejsca Agata Sobczyk (PL2050), która jednak nie dostała się do Sejmu. Ze względu na słabszy wynik Lewicy, z parlamentem pożegnała się jedna z dwóch poznańskich posłanek, Katarzyna Kretkowska (NL). Ten sam los spotkał kandydującą z listy PiS bezpartyjną Jadwigę Emilewicz, która minimalnie przegrała z mocno konserwatywnym Bartłomiejem Wróblewskim (27 tys. vs 29 tys.). Na liście KO symboliczny znak czasów – startująca z 4 miejsca wieloletnia senator Jadwiga Rotnicka (PO) nie dostała się do Sejmu ale bezpartyjny Franciszek Sterczewski (10 miejsce) już tak. Ponadto trzeci najlepszy wynik w kraju (po Tusku i Kaczyńskim) wywalczył przewodniczący .Nowoczesnej Adam Szłapka.

Okręg nr 40 (Koszalin)
Jedyny mandat TD w tym okręgu zdobył Radosław Lubczyk z CdP. Żaden natomiast nie przypadł Lewicy, ale i tak warto zwrócić uwagę na wyrównany bój między jedynką Małgorzatą Prokop-Paczkowską a dwójką Stanisławem Wziątkiem (oboje NL, 8,7 tys. vs 8,0 tys.). Z ramienia KO do Sejmu dostali się bezpartyjna Renata Rak (6 miejsce na liście) oraz Paweł Suski (7 miejsce), ale nie Barbara Grygorcewicz (3 miejsce). Jeszcze gorzej wypadł współprzewodniczący Zielonych Przemysław Słowik – drugie miejsce na liście, ósmy wynik. To miał być pewny mandat, gest dobrej woli wobec koalicjanta, ale wyborcy zdecydowali inaczej. Na pocieszenie, słabiej od Słowika zaprezentował się poseł Piotr Zientarski, który oczywiście nie uzyskał reelekcji. W PiS szósty wynik zrobił startujący z bardzo słabego 16 miejsca Stefan Romecki, były poseł Kukiz’15. Nie dostał się jednak do Sejmu.

Okręg nr 41 (Szczecin)
Lewica straciła jeden z dwóch mandatów, ale odbyło się to bez konsekwencji dla przeniesionej w inną część Pomorza Katarzyny Kotuli. W ZP jak to często w tych wyborach bywa, bałagan. Zbigniew Bogucki zrobił drugi wynik startując z 5 miejsca. Do Sejmu nie dostała się dwójka, Leszek Dobrzyński, ale udało się to szóstce, niesławnemu Dariuszowi Mateckiemu z SP. Drugi wynik OD KOŃCA zdobył Sylwester Chruszcz, były europoseł LPR i poseł Kukiz’15. Podobnie jak 4 lata temu, fatalny rezultat biorąc pod uwagę rozpoznawalność kandydata. W Konfederacji całkowicie normalny wynik Magdaleny Sosnowskiej z RN – 2 miejsce na liście, 2 miejsce pod względem głosów (4 tysiące). Dlaczego w ogóle wspominam o zwyczajnym wyniku nieznanej kandydatki? Ano dlatego, że brauniści z całego kraju wyklęli ją jako „sanitarystkę” i domagali się usunięcia jej z list. Jak widać, większości wyborców KWiN to nie obchodziło. W KO świetnie spisał się Patryk Jaskulski, który został posłem i zdobył ponad 7 tysięcy głosów startując z 20 miejsca – bardzo niskiego, ale nie ostatniego. Mandat utrzymał bezpartyjny Grzegorz Napieralski.

Paoloriver

---

WYNIKI SEJMOWE

Poziom poparcia i liczba mandatów do Sejmu RP przedstawia się następująco:

35,38% (194) – KW Prawo i Sprawiedliwość
30,70% (157) – KKW Koalicja Obywatelska PO .N iPL Zieloni
14,40% (65) – KKW Trzecia Droga – Polska 2050 Sz.H. – Polskie Stronnictwo Ludowe
8,61% (26) – KW Nowa Lewica
7,16% (18) – KW Konfederacja Wolność i Niepodległość
1,86% (0) – KW Bezpartyjni Samorządowcy
1,63% (0) – KW Polska Jest Jedna
0,12% (0) – KWW Mniejszość Niemiecka
0,12% (0) – KWW Ruchu Dobrobytu i Pokoju
0,02% (0) – KW Normalny Kraj
0,01% (0) – KW Antypartia
0,00% (0) – KW Ruch Naprawy Polski
____________________________________________________________
Względem ważnych kart:
1,69% – głosy nieważne
Wyniki procentowe danych komitetów należy natomiast pomnożyć przez 0,9831.

---

WYNIKI SENACKIE

Poziom poparcia i liczba mandatów do Senatu RP przedstawia się następująco:

34,81% (34) – KW Prawo i Sprawiedliwość
28,91% (41) – KKW Koalicja Obywatelska PO .N iPL Zieloni
11,50% (11) – KKW Trzecia Droga – Polska 2050 Sz.H. – Polskie Stronnictwo Ludowe
6,75% (0) – KW Konfederacja Wolność i Niepodległość
5,29% (9) – KW Nowa Lewica
4,91% (0) – KW Bezpartyjni Samorządowcy
0,73% (1) – KWW Zygmunt Frankiewicz – Pakt Senacki
0,65% (1) – KWW Krzysztof Kwiatkowski – Pakt Senacki
0,46% (1) – KWW Wadim Tyszkiewicz – Pakt Senacki
0,45% (0) – KW Nowa Demokracja – TAK
0,38% (1) – KWW Andrzej Dziuba – Pakt Senacki
0,33% (0) – KWW Jana Marii Jackowskiego
0,31% (0) – KWW Lidia Staroń – Zawsze Po Stronie Ludzi
0,27% (0) – KWW Mirosława Piaseckiego Kandydata Na Senatora RP
0,27% (0) – KWW Kandydat Ziem Górskich
0,26% (0) – KW Polska Jest Jedna
0,24% (0) – KW Zjednoczenie Chrześcijańskich Rodzin
0,24% (1) – KWW Józefa Zająca
0,23% (0) – KW Ślonzoki Razem
0,20% (0) – KW Wolni i Solidarni
0,20% (0) – KWW Mariusz Kazimierz Wójtowicz
0,19% (0) – KWW Porozumienie Obywatelskie
0,19% (0) – KWW Krzysztofa Wawrzyńca Borkowskiego Pakt Senacki
0,18% (0) – KWW Pakt Obywatelski Lasecki
0,17% (0) – KWW Jerzego Markowskiego
0,16% (0) – KWW Profesora Krzysztofa Gutkowskiego
0,15% (0) – KWW Dariusza Męczykowskiego
0,14% (0) – KW Polska 2050
0,14% (0) – KWW Mirosława Augustyniaka Kandydata Na Senatora RP
0,14% (0) – KWW Mniejszość Niemiecka
0,13% (0) – KW Polskiej Partii Piratów
0,12% (0) – KW Związku Słowiańskiego
0,11% (0) – KWW Zamojszczyzny
0,10% (0) – KWW Roberta Roguskiego
0,10% (0) – KWW Ruchu Dobrobytu i Pokoju
0,07% (0) – KW Ruch Naprawy Polski
0,07% (0) – KWW Tak Dla Senatu RP Jan Kuriata
0,07% (0) – KWW Europejska Lewica
0,06% (0) – KW Zjednoczeni
0,06% (0) – KWW Nasza Lewica
0,05% (0) – KWW Krzysztofa Lechowskiego
0,05% (0) – KWW Pakt Senat Dla Obywateli
0,05% (0) – KWW Niezależny Kandydat Dawid Borowiak
0,04% (0) – KWW Marcina Nowaka
0,03% (0) – KWW Beata Mnich
0,03% (0) – KWW Bezpartyjny Antysystemowy
0,02% (0) – KW Wolnościowcy
0,01% (0) – KWW Wielkopolska Inicjatywa Senacka
0,01% (0) – KW Normalny Kraj
____________________________________________________________
Względem ważnych kart:
2,47% – głosy nieważne
Wyniki procentowe danych komitetów należy natomiast pomnożyć przez 0,9753.

Ponadto na Twitterze pojawiło się również bardzo ciekawe zestawienie geograficzne wszystkich gmin z podziałem na wygrane kandydatów z poszczególnych komitetów.

---

WYNIKI REFERENDALNE

Poziom poparcia dla poszczególnych czterech pytań w Referendum Ogólnokrajowym (względem ważnych kart w wyborach do Sejmu RP) przedstawia się następująco:

1. Czy popierasz wyprzedaż majątku państwowego podmiotom zagranicznym, prowadzącą do utraty kontroli nad strategicznymi sektorami gospodarki?
1,80% – Tak
49,42% – Nie
3,78% – głosy nieważne
45,00% – bojkot referendum

2. Czy popierasz podniesienie wieku emerytalnego, w tym przywrócenie podwyższonego do 67 lat wieku emerytalnego dla kobiet i mężczyzn?
2,77% – Tak
48,59% – Nie
3,64% – głosy nieważne
45,00% – bojkot referendum

3. Czy popierasz likwidację bariery na granicy Rzplitej Polskiej z Republiką Białorusi?
2,03% – Tak
49,20% – Nie
3,77% – głosy nieważne
45,00% – bojkot referendum

4. Czy popierasz przyjęcie tysięcy nielegalnych imigrantów z Bliskiego Wschodu i Afryki, zgodnie z przymusowym mechan. relokacji narzucanym przez biurokrację europejską?
1,64% – Tak
49,52% – Nie
3,84% – głosy nieważne
45,00% – bojkot referendum

---

Podsumowując, również w tych wyborach udało się zminimalizować liczbę tzw. zmarnowanych głosów, które ostatecznie stały się udziałem jedynie 3,75% elektoratu (nieco więcej względem rekordowych 0,9% sprzed 4 lat). Dzięki koncentracji sił w kilku ogólnopolskich konglomeratach każdy z nich był na tyle silny, by samodzielnie przebić próg wyborczy i wprowadzić wystarczająco wielu posłów, żeby móc założyć swój klub. Wśród parlamentarzystów, którzy zdobyli mandaty, nie zabrakło przedstawicieli planktonu politycznego, co nadal mnie niezmiernie cieszy, ponieważ nie pozwala zawłaszczyć całej polskiej sceny politycznej jedynie przez kilku głównych graczy. Zaskakiwać może jedynie brak przedstawiciela żadnej mniejszości narodowej, ale stało się to wynikiem rekordowej frekwencji wyborczej, która „zjadła” mniejsze komitety.

W nową kadencję parlamentu wkraczamy z jasnym i mocnym wskazaniem wyborców, tzn. z większością w obu izbach dla dotychczasowej tzw. „demokratycznej opozycji” spod znaku Paktu Senackiego, co wskazuje nam na konieczność kohabitacji z Prezydentem. Jednakże jako że minione wybory dopiero rozpoczynają cały maraton wyborczy, to na brak emocji oraz szans na przeróżne późniejsze rekonfiguracje na pewno nie będziemy mogli narzekać. Czy obóz coraz bardziej nie-Zjednoczonej łże-Prawicy ulegnie jakiejś trwałej dekompozycji, czy też uda się mu zatrzymać spadki, utrzymać urząd Prezydenta, odrobić straty i jeszcze kiedyś powrócić do władzy? A może to tzw. „Totalna Koalicja” szybciej się ze sobą pokłóci i rozpadnie? Albo może pojawi się jakiś całkiem nowy twór, który wywróci polską scenę do góry nogami? Jakby nie było, będziemy obserwować. 🙂

Pawelooss